MATTEO MYDERWYK

Matteo komt uit Oudewater, het Groene Hart van Nederland. Na zijn klassieke pianostudie aan het conservatorium woonde hij in Amsterdam. In zijn eigen studio nam hij meerdere albums op met wat daar voorhanden was: vaak niet meer dan een piano en een synthesizer. Maar de wereld buiten de stad, de natuur bleef trekken. Hij verhuisde naar de rand van de Veluwe, waar hij zo het groen in kan lopen. Kort daarna ontstonden de acht dromerige nummers van zijn Veluwe Suite (2022), die een intermezzo is tussen verlangen (Notes of Longing) en nostalgie (A brief nostalgia)

Op zijn nieuwe album A brief nostalgia kijkt Matteo Myderwyk terug, niet met weemoed maar met besef van een tijd die voorbijging en er niet meer is. Hij beschouwt zijn jeugd, het kerkorgel waarop hij speelde, de popliedjes uit zijn puberteit, de niet gekaderde vrijheden die zijn verdwenen. In zijn muziek schakelt hij tussen zwart-wit en kleur, net zoals dat soms gebeurt in de film en ook in de videoclips voor drie nummers uit het album. Deze werden gefilmd in de Belgische Ardennen, waar Matteo heerlijke vakanties doorbracht.

Film vormde ook de inspiratie voor het openingsnummer Eternity. Meer precies De eeuwigheid en een dag uit 1998 van de Griekse regisseur Theo Angelopoulos. Daarin spelen eenzaamheid en het verlangen naar eeuwige rust. Matteo Myderwyk gebruikte voor Eternity harmonieën die, steeds weer herhaald, een eindeloze cirkel creëren. Die roept oneindigheid op, de tijdloosheid van ergens mogen zijn zonder doel dat roept.
In Nostalgia, de tweede track van het album, lijken piano en orgel met elkaar te duelleren. Orgelpartijen dreigen soms weg te vliegen, maar er is altijd de piano die de muziek weer rustig op de grond doet landen. Soms neemt de pianist zwierige bochten zoals in Legacy, een hommage aan de Nederlandse componist Simeon ten Holt en diens Canto Ostinato. Het ietwat percussieve Long Lost Friend werd geschreven in Es Mineur, volgens Matteo de donkerste onder de toonaarden. Pas naar het einde van het stuk toe komt het licht zachtjes tevoorschijn. Sarabande for Julia is het meest persoonlijke nummer van het album, en is opgedragen aan een jonggestorven nichtje. Met dit stuk voor piano solo sluit Matteo het eerste deel van A brief nostalgia af.

Het daaropvolgende Benediction is als een interludium en vormt een brug naar het tweede deel van het album. Het is het enige nummer zonder piano. De muziek dwaalt rond in verschillende ritmes en er is een sterke wisselwerking tussen orgel en synthesizers. Wie goed luistert ontdekt dat er, heel subtiel, twee kerkliederen in zijn verwerkt.

Het tweede deel van A brief nostalgia heeft een hoger tempo, met als klap op de vuurpijl Homard (Frans voor kreeft). Dit stuk verwijst naar de gelijknamige compositievorm met elkaar spiegelende thema's. Hier krijgt het ritmische motiefje vorm in diverse percussieve klanken gespeeld op en in de vleugel.