WILLY ORGAN

Het afgelopen jaar schreef Willy Organ voor, na, tijdens en tussen lockdowns aan “Laat Ze Maar Branden”, een album dat wordt gekenmerkt door incoherentie en je reinste ‘goestingdoenerij’: een soort donkere maar feestelijke antithese tegen de flegmatieke quarantaine waarbinnen het is gemaakt.

Het was een tijd van neerslachtigheid, zelfreflectie, lethargie en zelfmedicatie. Willy Organ schreef teksten over de vele verschillende werelden waarin hij leeft. Over waarom we persé met zoveel mogelijk moeten proberen zo lang mogelijk, zo oud mogelijk te worden op deze aardbol. Maar ook over zijn beste vriendin, want dat mens is toch ook een wereld op zichzelf. Hij schreef over sociologische en politieke thema’s, maar ook over datgene wat ons werkelijk drijft, een wereld die overal subliminaal aanwezig is en zonder dewelke we een zoutloos zwart-wit bestaan zouden lijden: Seks.

In navolging van zijn debuutalbum “Jonge Plant” (2020) wou de artiest behalve tekstueel ook muzikaal zijn blik wat afwenden van de eigen navel en heeft hij geprobeerd meer evenredigheid te zoeken tussen de tekst en de muziek van elk afzonderlijk nummer. ‘Conceptueler’, zo je wil...
Er was weinig behoefte om naar een muzikale samenhang te zoeken tussen de verschillende tracks. Door toe te laten dat verschillende werelden ook totaal verschillend mogen klinken, wandelt de luisteraar bij elke track een lichtjes andere kamer binnen in het Williversum.